Langs de angst

Als eerste neemt ze het woord. Met haar grote indringende ogen kijkt ze iedereen aan wanneer ze haar verhaal vertelt. Zo op het eerste gezicht een vrouw die zich de kaas niet van het brood laat eten. Terwijl ze praat merk ik dat ik haar wel hoor maar nog niet echt kan voelen. Alsof ze het over een ander heeft.

Ergens word ik een beetje bang van haar sterke voorkomen. Ik heb de neiging om me in te houden en gedoe met haar uit de weg te gaan. Tegelijkertijd weet ik dat ik haar dan tekort zou doen.

Bang
‘Ben je weleens bang?’, vraag ik. Een verschrikte blik kijkt me aan. Mijn vraag onderbreekt haar woordenstroom. Voor het eerst hebben we echt oogcontact. Na een korte stilte vertelt ze, rustiger dit keer, over haar eigen bang.

Ik strek langzaam mijn armen iets naar voren en gebaar naar haar. ‘Kom maar’, zeg ik zacht en uitnodigend. Ze gaat meteen staan, maar dan is er weer die grote schrik in haar ogen en lijf.

Voetje voor voetje stapt ze steeds een stukje dichterbij. Haar hele lijf begint te trillen en te beven. Haar ademhaling versnelt en trilt mee. Ik heb te doen met haar nu de angst zo zichtbaar wordt. Hoewel de feitelijke afstand tussen ons slechts een paar meter is, maakt ze een grootse beweging van binnen, door tegenkrachten heen.

Welkom voelen
Met haar angst in de handen en in heel haar lijf, landt ze uiteindelijk snikkend in mijn schoot. Ik pak haar schouders vast en voel hoe ze langzaam rustig wordt. Wanneer ze haar hoofd weer opricht en haar ogen opent, vraag ik haar nog eens de groep rond te kijken. Ze slaakt een zucht van ontlading bij het zien van de welkome ogen.

Een van de andere deelnemers vat naderhand dit moment krachtig samen: ‘Volgens mij waren dit de spannendste en dapperste drie meter van je leven.’ Ik maak van binnen een diepe buiging voor haar moed.