Skip to content

Twee moeders

Op zijn werk loopt hij zichzelf vaak voorbij. Hij wil al zijn patiënten helpen en liefst ook alle collega’s en familie tevreden stellen. Hij komt in de knoop met zijn verantwoordelijkheden.

Het valt me op dat zijn vriendelijke glimlach niet matcht met de inhoud van zijn verhaal, wanneer hij vertelt over het verlies van zijn moeder toen hij slechts 3 jaar oud was. ‘Wat een verdrietig verhaal’, geef ik hem terug. Zijn glimlach verdwijnt even maar vervolgens vertelt hij dat hij in zo’n warm gezin opgroeide nadat zijn vader hertrouwde. Zijn stiefmoeder is een liefdevolle moeder voor hem.

‘Maar ik weet zo weinig over wie ze was, mijn biologische moeder. Ik heb niet echt herinneringen aan haar. Soms, als ik niet lekker in mijn vel zit, maak ik me zorgen dat ik haar somberheid ook in me heb.’

Tijdens de training vraag ik hem twee deelnemers te kiezen uit de groep. ‘Wil je iemand kiezen voor je overleden biologische moeder en iemand voor je levende niet-biologische moeder?

Plek
Als eerste zet hij een andere deelnemer in de ruimte voor zijn levende moeder. Wanneer hij een deelnemer vraagt om te staan voor zijn biologische moeder, is hij in vertwijfeling. ‘Ik weet niet goed waar haar plek is.’ Uiteindelijk komt ze te liggen aan de rand van de kring. Ze maakt moeilijk contact met haar zoon.

Hij staat tussen zijn twee moeders in. ‘Wat zou je het liefst willen?’, vraag ik hem. ‘Ik zou willen dat ze naar me kijkt.’, zegt hij. Zijn blik schiet even naar zijn andere moeder. Ik zie vertwijfeling op zijn gezicht. Een angst dat hij niet loyaal is aan haar, wanneer hij toenadering zoekt naar zijn biologische moeder.


Loyaliteit
Tussen twee werelden van loyaliteit in, wordt het als kind moeilijk om in contact te staan met je eigen wil, je eigen behoeftes. Laat staan daar gehoor aan geven, zeker wanneer je op je werk of thuis wordt uitgedaagd in de beperkte tijd die er is.

‘Stel nou dat je je gevoel mag volgen?’, vraag ik hem. Heel voorzichtig beweegt hij naar zijn overleden moeder. Zachtjes raakt hij haar arm aan. Ze kijkt hem aan en pakt zijn hand voorzichtig vast.

Zijn niet-biologische moeder stapt wat dichterbij. Langzaam trekken ze als vanzelf dichter met z’n drieën bij elkaar. ‘Ik voel zoveel liefde’, zegt zijn levende moeder, ‘Voor jou en voor haar.’ De moeders maken oogcontact. ‘Dank je wel, dat je voor mijn zoon zorgt, waar ik dat niet meer kon.’ zegt zijn moeder in tranen. ‘Dank je wel, dat ik voor jouw zoon mag zorgen.’, zegt zijn (stief)moeder terug.

Met grote snikken en omhelzing neemt hij ook zijn overleden moeder aan als deel van wie hij is. (Familie)systemen komen meer tot rust wanneer alles een plek heeft.

Een paar weken na de opstelling krijg ik een mail van hem.

‘Ik heb de opstelling als erg intens ervaren, maar ook heel bevrijdend en opluchtend. Het heeft mij lichter gemaakt. Het heeft ruimte gegeven om nog weer eens op een andere manier naar mijn rol te kijken, ook in mijn gezin, en weer wat meer voor mezelf durven staan en meer te doen wat ik zelf vaak al voel(de). Vooral meer te ontvangen en niet alles op mijn eigen schouders willen laden. Ik ervaar echt meer ruimte, dat is heerlijk.’

Ik heb het mooiste vak dat er is.

Andere berichten

Blog#32

Gesmoord met liefde

Over liefde, over begrenzing, over boosheid als afbakening en levenskracht.

Blog#30

Verstoppen

Over verstoppen op een veilige plek. Over de prijs die je daarvoor betaalt. Over onzichtbaar zijn en tevoorschijn komen.

Blog#29

Wanneer spreek jij in je eigen taal?

Over afstemmen, je stil houden, je plek vinden en je stem laten horen. Over hoe spannend het is je eigen taal te laten klinken.

Blog#28

Die nooit bezette stoel aan tafel

Over het gemis van iets wat nooit zal komen. Over rouwen om de toekomst. Over de tranen van een onvervulde kinderwens.

Blog#27

Waarom je baas niet naar je luistert

Over patronen van toen en hoe die zich herhalen in het hier en nu. Tot we vastpakken wat we verloren waren.

Blog#26

Langs de angst

Je angst vertelt je soms precies waar je moet zijn om te kunnen leren. Over grote stappen zetten wanneer je je angst meeneemt op je pad. 

Blog#25

Wat als je je (niet meer) laat raken?

Over het wel of niet toelaten van kwetsbaarheid. Over angst en onverschilligheid. En over dat alles een plek heeft.

Blog#24

De angst om (niet) gezien en gehoord te worden

Over angst vastpakken om iets werkelijk aan te gaan. Over de grootsheid van kleine dingen.

Blog#23

Mensen met een grote draagkracht hebben juist steun nodig

Over draagkracht, draaglast, en steun zoeken als je het nodig hebt.

Blog#22

Ik sta er weer alleen voor

Het gevoel er alleen voor te staan. En dan maar te stoppen met hulp vragen. Over samen en apart. Over zelfstandigheid vs eenzaamheid. 

Blog#21

Wat je leidinggevende en je ouders met elkaar te maken hebben

Over hoe we onbewust bij onze leidinggevende patronen herhalen die we kennen van vroeger. Over angst voor afwijzing en hoe het helpt om aan te nemen wat er niet meer goed gaat komen.

Blog#20

Mijn stethoscoop aan de wilgen

'Natuurlijk komt er een afscheid van mijn lieve collega’s en patiënten. Maar niet minder is het afscheid van een vak. En bij afscheid hoort rouw. Rouw om wat is geweest en niet meer zal komen.'