Twee moeders

Op zijn werk loopt hij zichzelf vaak voorbij. Hij wil al zijn patiënten helpen en liefst ook alle collega’s en familie tevreden stellen. Hij komt in de knoop met zijn verantwoordelijkheden.

Het valt me op dat zijn vriendelijke glimlach niet matcht met de inhoud van zijn verhaal, wanneer hij vertelt over het verlies van zijn moeder toen hij slechts 3 jaar oud was. ‘Wat een verdrietig verhaal’, geef ik hem terug. Zijn glimlach verdwijnt even maar vervolgens vertelt hij dat hij in zo’n warm gezin opgroeide nadat zijn vader hertrouwde. Zijn stiefmoeder is een liefdevolle moeder voor hem.

‘Maar ik weet zo weinig over wie ze was, mijn biologische moeder. Ik heb niet echt herinneringen aan haar. Soms, als ik niet lekker in mijn vel zit, maak ik me zorgen dat ik haar somberheid ook in me heb.’

Tijdens de training vraag ik hem twee deelnemers te kiezen uit de groep. ‘Wil je iemand kiezen voor je overleden biologische moeder en iemand voor je levende niet-biologische moeder?

Plek
Als eerste zet hij een andere deelnemer in de ruimte voor zijn levende moeder. Wanneer hij een deelnemer vraagt om te staan voor zijn biologische moeder, is hij in vertwijfeling. ‘Ik weet niet goed waar haar plek is.’ Uiteindelijk komt ze te liggen aan de rand van de kring. Ze maakt moeilijk contact met haar zoon.

Hij staat tussen zijn twee moeders in. ‘Wat zou je het liefst willen?’, vraag ik hem. ‘Ik zou willen dat ze naar me kijkt.’, zegt hij. Zijn blik schiet even naar zijn andere moeder. Ik zie vertwijfeling op zijn gezicht. Een angst dat hij niet loyaal is aan haar, wanneer hij toenadering zoekt naar zijn biologische moeder.

Loyaliteit
Tussen twee werelden van loyaliteit in, wordt het als kind moeilijk om in contact te staan met je eigen wil, je eigen behoeftes. Laat staan daar gehoor aan geven, zeker wanneer je op je werk of thuis wordt uitgedaagd in de beperkte tijd die er is.

‘Stel nou dat je je gevoel mag volgen?’, vraag ik hem. Heel voorzichtig beweegt hij naar zijn overleden moeder. Zachtjes raakt hij haar arm aan. Ze kijkt hem aan en pakt zijn hand voorzichtig vast.

Zijn niet-biologische moeder stapt wat dichterbij. Langzaam trekken ze als vanzelf dichter met z’n drieën bij elkaar. ‘Ik voel zoveel liefde’, zegt zijn levende moeder, ‘Voor jou en voor haar.’ De moeders maken oogcontact. ‘Dank je wel, dat je voor mijn zoon zorgt, waar ik dat niet meer kon.’ zegt zijn moeder in tranen. ‘Dank je wel, dat ik voor jouw zoon mag zorgen.’, zegt zijn (stief)moeder terug.

Met grote snikken en omhelzing neemt hij ook zijn overleden moeder aan als deel van wie hij is. (Familie)systemen komen meer tot rust wanneer alles een plek heeft.

Een paar weken na de opstelling krijg ik een mail van hem.

‘Ik heb de opstelling als erg intens ervaren, maar ook heel bevrijdend en opluchtend. Het heeft mij lichter gemaakt. Het heeft ruimte gegeven om nog weer eens op een andere manier naar mijn rol te kijken, ook in mijn gezin, en weer wat meer voor mezelf durven staan en meer te doen wat ik zelf vaak al voel(de). Vooral meer te ontvangen en niet alles op mijn eigen schouders willen laden. Ik ervaar echt meer ruimte, dat is heerlijk.’

Ik heb het mooiste vak dat er is.