Wat als je je (niet meer) laat raken?

‘Het lijkt me wel interessant, zo’n opstelling. Maar het lijkt me ook ongemakkelijk, dat anderen in de groep dan zien dat ik emotioneel word.’

De angst om gezien te worden in je volle kwetsbaarheid. Ik hoor het regelmatig en ik ken het zelf maar al te goed. Tijdens mijn opleidingen dacht ik vaak: vandaag heb ik even geen zin om te janken. Wanneer ik dan toch met mijn emoties tevoorschijn kwam, voelde ik me vrijwel altijd een stuk steviger op mijn benen staan dan daarvoor.

Kwetsbaarheid
Kwetsbaarheid is een soort ondeugd geworden. We leven in een maatschappij waar het helaas nog steeds veelal als een zwakte wordt gezien. Logisch dus dat we dat niet zo makkelijk meer tonen. Het is de kracht van het groepsgeweten.

En het baart me ook zorgen. Want wat als je je niet meer laat raken? Het leidt tot emotionele afstandelijkheid.

Onverschilligheid
Onverschilligheid is misschien wel de meest pijnlijke vorm van emotionele afstandelijkheid. Wanneer we niet meer geraakt worden door het nieuws in de wereld, door het leed van een ander, maar ook door de warme zonnestralen op je gezicht of de ontluikende lente… Dan raken we onverschillig. Afgestompt door de angst om kwetsbaar te zijn.

De angst of kwetsbaarheid is dan niet verdwenen, maar zo diep weggestopt dat we het haast niet meer kunnen voelen. En dat vreet je uiteindelijk op van binnen. De emoties vinden een andere weg naar buiten. We worden ziek, somber, eenzaam, boos, of oordelend naar de ander.

Alles heeft een plek
Het is een systemisch principe dat alles een plek heeft. Een systeem streeft naar een balans waarbij alles en iedereen wordt ingesloten. Dus ook bij het uitsluiten van onze angst, kwetsbaarheid en geraaktheid, raakt een systeem verstoord. Met alle gevolgen van dien. Zowel in onszelf, als in de maatschappij. Tijd dus voor wat opschudding. De beste beweging begint bij jezelf.

Waardoor laat jij je (niet meer) raken?