
Blog#32
Gesmoord met liefde
Over liefde, over begrenzing, over boosheid als afbakening en levenskracht.
In de tuin voor ons huis staan vijf leilindes. Hoge bomen, flink wat werk om te snoeien. Elk jaar neem ik me voor om ze in het najaar te snoeien, zodat ze er in de winter netjes bij staan. En elk jaar opnieuw... is het toch weer maart voordat ik het doe.
Steeds weer hetzelfde patroon. En steeds weer de teleurstelling in mezelf.
‘Veel te laat. Dit had makkelijk eerder gekund. Je blijft maar uitstellen…’ Zo zorg ik ervoor dat ik niet echt trots ben wanneer het uiteindelijk toch gedaan is. Een gouden formule voor teleurstelling.
Mijn to-do-lijstjes? Die zijn steevast te lang voor één dag. Ik denk altijd dat ik meer kan doen in een dag dan eigenlijk mogelijk is. Niet omdat ik zit te niksen, maar omdat ik structureel onderschat hoeveel tijd dingen kosten. Ook een gouden formule voor teleurstelling.
Waarom doe ik dit eigenlijk?
Omdat het me beschermt tegen afwijzing. Als ik mijn lat onhaalbaar hoog leg en mezelf vervolgens teleurstel, dan is het minder pijnlijk als iemand anders hetzelfde doet. Want stel dat ik wél tevreden ben en een ander niet… Ai. Heb ik het dan fout gezien? Val ik door de mand? Ben ik dan niet meer oké in de ogen van de ander?
Die wel of niet gesnoeide leilindes hebben natuurlijk niet direct te maken met het risico op afwijzing. Het is een oud patroon dat zich herhaalt, maar me niet meer dient.
We hebben allemaal onze eigen patronen. We doen dingen die we eigenlijk niet willen doen. Of we laten dingen liggen die we wél willen doen. Niet omdat we dom of zwak zijn, maar omdat het bekende routes zijn. En bekend voelt veilig.
Of het nu gaat over het snoeien van je tuin. Over ontslag nemen bij een baan die niet meer past. Over dat plan om gezonder te gaan eten. Over je dromen najagen of blijven zitten waar je zit.
Het goede nieuws? Je kunt je patronen doorbreken. Dat vraagt wel iets van je. Het vraagt om onderzoeken, voelen, ervaren: waarom doe ik dit eigenlijk zo? Waar was deze strategie ooit een antwoord op? Want als je dát doorvoelt, komt er ruimte. Voor een ander antwoord.
Wat is jouw gouden formule voor teleurstelling?