Hoe vertel ik mijn kinderen, dat je ziek kunt worden van iemands aanraking?

‘Mama, waarom mag ik wel met jullie knuffelen, en niet met opa en oma?’. Met zijn jonge blauwe ogen kijkt hij me niet-begrijpend aan. Mijn lieve zoon van bijna vier jaar. Buiten onze thuiscocon speelt zich een wereld af waar hij nog nauwelijks weet van heeft. Corona als de onzichtbare vijand, die vreemde en onbegrijpelijke nieuwe regels met zich meebrengt.

Ik heb als huisarts werk waarbij ik mensen vaak aanraak. Op pijnlijke plekken, op ongemakkelijke plekken, in kwetsbaarheid, op de grens van leven en dood. Aanraking is een wezenlijk onderdeel van mijn werk.

Wanneer ik nu werk, gehuld in Corona-beschermende middelen, vind ik het een stuk moeilijker om goed contact met iemand te maken. Het lijkt wel of ik in mijn gedrag ook wat afstandelijker word doordat ik verscholen zit in zo’n pak. Ik hoop dat dat niet zal wennen.

Thuis laat ik mijn kinderen graag zien hoe fijn aanraking kan zijn. Knuffelen, kusjes, massage. Vooral mijn zoon is een knuffelkont. Hij deelt graag knuffels uit en neemt ze ook graag in ontvangst.

Maar toen kwam Corona.

‘Waarom dan, mama?’. Hij vraagt het me meerdere keren.

Opeens komen opa en oma niet meer langs. Zij behoren tot de risicogroep. En omdat ik huisarts ben, beschouw ik mezelf als een mogelijke besmettingsbron. Hoe leg ik mijn zoontje uit, dat opa en oma nu niet meer kunnen oppassen? Dat hij ze niet mag knuffelen, aanraken, of zelfs maar in de buurt mag komen?

Ik zie de verwarring op zijn jonge gezichtje. Teleurstelling en onbegrip. Hij wordt er even stilletjes van. Dat zijn we niet van hem gewend. Ik knuffel hem een beetje extra. Ik hoop vurig dat hij het belang van aanraking niet zal vergeten, straks in het post-corona tijdperk.

Deze week is zijn 4e verjaardag. Hoewel we er alles aan doen om daar een feestje van te maken, zal de familie er niet fysiek bij aanwezig zijn. Opa en oma sturen cadeautjes op, maar zullen ze niet zelf kunnen overhandigen. Mijn zoon kan ze niet bedanken met zijn lieve, warme en oprechte knuffel.

Wat een gemis. Het missen van de aanraking en nabijheid van de mensen die ons zo lief zijn. Maar we zullen doorgaan, tot we weer samen zijn.

We zullen doorgaan
Met de wankelende zekerheid
Om door te gaan
In een mateloze tijd
We zullen doorgaan
We zullen doorgaan
Tot we samen zijn

Fragment uit: We zullen doorgaan - Ramses Shaffy