Alleen zijn doet minder pijn

Ik ken haar nog niet zo lang. Vanaf ons eerste contact komt ze op me over als een sterke vrouw. Ze houdt graag zelf de regie en laat haar emoties niet graag een loopje nemen met haar. Het intrigeert me; door haar sterke houding heeft ze bijna iets afwerends. Alsof er ‘kom maar niet dichtbij’ op haar voorhoofd staat geschreven.

'Schouders eronder en door gaan'

Helaas wordt bij haar de diagnose kanker gesteld, en komt ze in een medische molen terecht. Ik ontmoet haar, na een heel traject in het ziekenhuis, weer thuis. ‘Ik vond het maar niks hoor, in dat ziekenhuis.’ Ze vertelt me uitgebreid over de operatie die ze moest ondergaan, en hoe ziek ze daarna werd door een infectie. Tot twee keer toe besluit ze zelf, tegen medisch advies in, het ziekenhuis eerder te verlaten. ‘In het ziekenhuis wordt er continue op je gelet. Ik kon geen stap zetten zonder in de gaten gehouden te worden. Ze zullen het wel goed bedoelen hoor, maar ik moet er niks van hebben.’ Thuis voelt ze zich veel prettiger. Haar man moet haar wel wat afremmen soms, anders wil ze teveel doen. ’Schouders eronder en door gaan’. Het lijkt haar levensmotto. Ik vraag me af waar ze zich dat zo sterk eigen heeft gemaakt.

Liever sterk zijn, dan in de steek gelaten worden

Die middag bij haar thuis, zeg ik haar dat ze zo sterk op me over komt. ‘Waar komt dat vandaan, dat u zo sterk kan zijn?’, vraag ik haar. Dan begint ze te vertellen. Over haar moeilijke jeugd, met een chronisch zieke moeder en psychisch zieke broer, waardoor zij altijd de sterkste moest zijn. Ze besloot onbewust al heel jong om het alleen op te knappen, omdat ze niet veilig kon leunen op een ander. Te jong werd ze volwassen. Te vroeg moest ze haar eigen boontjes doppen. Ze is er meesterlijk goed in geworden. Ik denk bij mezelf: wat zal ze het gemist hebben, om af en toe de kleine te mogen zijn. Even te mogen uithuilen, wegkruipen en een arm om haar heen toe te laten. Dat is een hoge prijs die ze betaalt voor haar krachtige houding.

Steunende schouders

Haar verhaal raakt me. Als ze haar verhaal besluit met: ‘tja, zo lopen soms de dingen, wat doe je eraan’, hoor ik wat onrust in haar stem. Terwijl ik opsta, zeg ik haar: ‘Het kan soms ook fijn zijn om even op de schouder van een ander te mogen leunen, in plaats van altijd de schouder te moeten zijn.’

Ze kijkt me wat schichtig aan, en zegt me dan: ‘Dat mag jij dan voor mij zijn. Die schouder bedoel ik’. Ze blijft even stil en staart naar de grond. Dan recht ze haar rug weer en vervolgt er snel achteraan: ‘maar ik zal niet snel bellen hoor!’.

‘Dan kom ik gauw weer langs’, zeg ik haar en ze knikt instemmend.

Met een gevoel van voldoening fiets ik terug naar de praktijk. Ik heb vandaag weer een keer ervaren dat ‘er zijn’ voor de ander soms al genoeg is.